1900-cü ilin payızı təzəcə başlamışdı. Hər tə-
rəf
duman-çən idi.Havadan nəm çəkmiş ya-
rpaqlar ağacların
dibinə tökülərək heysiz halda
uyuyurdular. Sərçələr soyuqdan büzüşüb yuva-
larına
çəkilmişdilər. Belə bir vaxtda qoca və ciddi
görkəmli seminariya direktoru Miropyev müəl-
limləri öz
otağına yığıb ötən il qəbul olunan uşaq-
larla maraqlanırdı. Seminariya direktorunun danlağından canlarına od düşmüş müəl-
- Hə, cənab Polevski, lütfən, deyin görək, keçən il
Polevski direktorun zabitəli baxışları altında yerindən durub dedi:
- Cənab direktor, qəbul olunan tatar uşaqlarının hamısı qabiliyyətli, həm də tərbiyəlidirlər. Bəla burasındadır ki, onlar çox vaxt rus dilində yox, tatarca danışırlar. Bu da bizim işimizi bir qədər çətinləşdirir.
Seminariya direktoru Miropyev elə bil heç nə eşitmirdi.
- Birdəfəlik sözlərimi sırğa edib qulaqlarınızdan asın.
Milliyyətindən asılı olmayaraq, seminariyada hamı rus dilində
danışmalıdır. Hərgah belə olmasa, biz istədiyimizə nail
olmayaca-
ğıq. Çünki _________________________