Lük evə on addım qalmış dayandı, əmisinin evdən çıxmasını gözlədi. Deni görəndə əmisinin rəngi ağardı.
– Lük, axı onun boğazına ip bağlanmışdı?
– Mən onu sudan xilas etdim. Mənə qulaq asın, Henri əmi, – o, mümkün qədər sərt danışmağa çalışdı. – Mənim sizə bir işgüzar təklifim var.
– Nə təklifdir elə?! – Henri əmi əsəbi halda soruşdu.
– Bilirəm ki, Den məndən başqa heç kimi maraqlandırmır. Buna görə onun yeməyi üçün hər həftə 75 sent təklif edirəm.
– Lük, sən bu pulu haradan alacaqsan?
– Mən axşamlar Kempin inəklərini haylayıb gətirəcəyəm.
Əmi hirslə:
– Bu barədə söhbət belə ola bilməz, – dedi.
Amma hiss olunurdu ki, o özü də sarsılıb. Uşağa güzəştə getmək istəyir, amma ürəyiyumşaqlıq göstərməkdən utanır. Axır ki, gülümsündü:
– Ay kələkbaz, deyəsən, mən sənin təklifinlə razılaşacağam.
– Ah, nə yaxşı! Sağ ol, Henri əmi!
– Mən bu təklifi ona görə qəbul edirəm ki, bu əhvalat sənə bəzi şeylər öyrədəcək. Sən biləcəksən ki, bəzən adamlar öz mənəvi ehtiyaclarını ağır zəhmət bahasına qazandıqları pulla ödəməli olurlar.
Lük pilləkənin üstündə oturdu. Den də onun yanında şöngüdü. O, itin boynunu qucaqlayıb and içdi ki, ona həmişə qayğı göstərəcək. Gələcəkdə çalışacaq ki, pul qazanıb ona əziz olanların hamısını bu işgüzar adamlardan qoruya bilsin.
Morli Kallagen