Qəssab çaşmış halda bayaqdan üstündə oturduğu döşəkçəni qucaqlamış, professor isə qayıqdakı yeganə xilasedici həlqəni boynuna keçirmişdi.
Sarışın qadın həyəcandan tənbəkisini əlindən salan gənc oğlana doğru qaçdı:
– Xilas edin məni... Məni xilas edin, üzməyi bacarmıram! – deyə yalvardı.
Gənc titrək bir səslə: “Mən də bacarmıram”, – dedi. Amma yalan danışırdı. Az da olsa, üzməyi bacarırdı. Hər halda, yarım saat suyun üzündə qala bilirdi... Amma tək özü...
Qadın ondan ümidini kəsib qəssabdan kömək istədi. Qəssab isə əllərini qaldırıb: “Bu təhlükəli vəziyyətdən qurtulsam, üç qurban kəsdirəcəyəm”, – deyə Allahdan kömək istəyirdi.
Professorun vəziyyəti lap xarab idi. Hələ səhər dərsdə Sokratın həyata önəm vermədiyini bildirir, əsl filosof üçün bunun heç də çətin olmadığını, özünün də Sokrat kimi ölümü təbəssümlə qarşılaya biləcəyini söyləyirdi. Təəccüblüsü də budur ki, bütün bunlara tələbələri kimi özünü də inandırmışdı.
Qadın indi də qaba su dolduran köməkçini qucaqlayaraq yalvarırdı: “Siz Allah, məni buraxmayın, nə olursa olsun, tək qoymayın”. Köməkçi onu sakitləşdirməyə çalışdı. Elə bu zaman kapitanın səsi eşidildi:
– Tərpənməyin, nə edirsiniz?! Qayığı batıracaqsınız!
Hiddətli olmasına baxmayaraq, səsində insana inam verən bir şey vardı. Yoxsa... Yoxsa yanğını söndürmüşdü? Bəli, əlbəttə, söndürmüşdü. Söndürməsəydi, qışqırmağa vaxt tapardı?
– Necə mərdimazarlara rast gəldik e!
Nə qədər təhqiramiz səslənsə də, indi kapitanın sözləri sərnişinlər üçün xoş avaz kimi səsləndi.
Professor yaxasını düzəldib bir-iki dəfə öskürdü. O da istədi: “Bu nə çaşqınlıqdır? Bir sakitləşin, bəylər”, – deyə hamını təmkinli olmağa çağırsın. Ancaq yaxşı ki, demədi. Çünki xilasedici həlqə hələ də boynunda idi.
Bir az sonra hər şey öz qaydasına düşmüşdü. Külək boğucu tüstü ilə bərabər, ölüm qorxusunu da göyərtənin üstündən sovurub aparmışdı. Köməkçi qolu ilə tərini silirdi. Bu həngamədə çox yorulmuşdu.
Göyərtəni işıqlandıran lampanın kədərli işığında yenə dörd nəfər idilər. Yenə öz dünyasına qapanmış dörd adam.