Tərkibində olan ehtiyat qida maddələrin görə toxumlar nişastalı, zülalı, yağlı, nişastalı-zülalı qruplarına bölünürlər. Nişastalı toxumlar daha uzunömürlü olub, zülallı və yağlı toxumlara nisbətən saxlama şəraitinə az həssasdırlar. Bu bölgü də kifayət deyildir, belə ki, soğan toxumlarında yüksək yağlı tərkib olmasına baxmayaraq, səpin keyfiyyətini hətta yaxşı hesab olunan şəraitdə də itirirlər.
Müxtəlif tərəvəz bitkiləri toxumlarının müxtəlif saxlanma şəraitində kütləsini dəyişməsi üzərində aparılan çoxlu müşahidələrin təhlili aşağıdakı nəticələri çıxarmağa imkan vermişdir:
Toxumlar su udmaq qabiliyyətinə malikdirlər. Uduculuq qabiliyyəti hesabına toxumlar saxlanma zamanı qəbul etdikləri qədər su uda bilərlər.
Toxumlarda olan yüksək nəmlik tənəffüs intensivliyini yüksəldir ki, bu da toxumların saxlanması zamanı xarab olmasının əsas səbəblərindən biridir. Təcrübələr zamanı müəyyən olunmuşdur ki, nəmliyin yüksəlməsi ilə tənəffüs intensivliyi 10-15 dəfəyə qədər yüksəlir. Belə ki, yerkökü və çuğundur toxumlarının 8.6% nəmliyində tənəffüs intensivliyi 6% nəmliyə nisbətən 15 dəfə yüksək olur, 11.3% nəmlikdə isə tənəffüs intensivliyi yerkökündə 15, çuğundurda isə 8 dəfə yüksəlir. Kələm toxumlarının nəmliyinin 8-dən 9.5%-dək yüksəlməsi tənəffüs intensivliyinin 3 dəfə yüksəlməsinə səbəb olur. Tərəvəz toxumlarını saxlamaya qoyarkən onların kondisiya nəmliyinə riayət olunmalıdır: kələm, turplar, kahı-9%, cəfəri, kərəviz, yerkökü-10%, şüyüd, razyana ispanaq, keşniş, turşəng çuğundur və tərxıın 10-15% olmalıdırlar. Toxumlar göstərilən və ya ondan aşağı nəmlikdə saxlanmaya qoyulur.
Toxumun qablaşdırılması. Təmizlənmiş və çeşidlərə ayrılmış toxumlar nömrələnir, etiket yazıldıqdan sonra təmiz və təzə kisələr tökülür. Etiket həm kisənin daxilinə qoyulur, həm də xaricinə yapışdırılır və toxumçu aqronom etiketlərə qol çəkir. Sonra kisələr surquclanır. Hazırlanan toxumlar təhvil verildikdə sortun şəhadətnaməsi verilir.
Tərəvəz və bostan bitkiləri toxumlarının saxlanmasının 2 üsulu mövcuddur: