— İsgəndər, bunu öyrətməyə gəlmişəm. Amma bu sirr bütün dünyaya yayılacaq, deyəcəklər ki, böyük İsgəndər bir abidin qanına səbəb oldu.
İsgəndər dedi:
— Məgər hər elm öyrədən elmi qurtarandan sonra ölərmi?
Qoca dedi:
— Bu elm o biri elmlərdən deyil. Heyvanat dilini bir adam başqa bir adama öyrətsə, dərsi təslim edən kimi canını da təslim edəcək. İndi mənə bir otaq ayır ki, orada bir mən olum, bir də sən.
İsgəndər əmr verdi, xüsusi bir otaq ayırdılar, qoca İsgəndərə dərs verməyə başladı. Otuz doqquz gün tamam oldu, qırxıncı günün səhəri qoca İsgəndəri evdən bayıra çıxartdı, götürüb gəldi həmin hovuzun yanına. Çox keçmədi ki, göy üzünü qara bulud aldı. İsgəndər başını yuxarı qaldırıb gördü ki, həmin qarğalar yenə də gəldilər, danışmağa başladılar. Bir az danışdıqdan sonra dağılışıb getdilər.
Qoca xəbər aldı:
— İsgəndər, o qarğalar nə danışırdılar?
İsgəndər dedi:
— Qarğalar şikayət edirdilər.
Qoca soruşdu:
— Kimdən?
İsgəndər dedi:
— Bu qarğalar öz ağsaqqalları ilə şikayətə gəlmişdilər. Deyirdilər ki, Xalxal vilayətindənik, neçə müddətdir ki, orada yuva salıb yaşayırıq. Orada Bəlq adında bir pəhləvan vardır. Onun zülmü həddindən aşıbdı, əhalinin naləsi göylərə qalxır. Bütün heyvanlar Bəlq pəhləvandan narazıdırlar.
Sözünü qurtarmamışdı ki, qoca canını təslim elədi. İsgəndər qocanı böyük calal ilə aparıb basdırdı, qırx verdirdi.
Bir gün vəziri çağırtdırıb dedi:
— Vəzir, mən Xalxal vilayətinə gedirəm, əmr ver, qoşun hazır olsun, yol tədarükü görsünlər.
Vəzir:
— Baş üstə! — dedi.
Onu deyək ki, həmişə İsgəndərin yol tədarükü, qoşun hazırlığı bir aya görülərdi. Bir ay tamam oldu, hazırlıq görüldü, bunu İsgəndərə xəbər verdilər. İsgəndər atını minib qoşunun qabağına düşdü.