1786-cı ilin qış axşamlarının birində Vyana şəhərinin kənarında balaca bir evdə kor qoca - qrafinya Tunun keçmiş aşpazı son saatlarını yaşayırdı. Əslində, bu heç ev də deyildi, bağın lap qırağında hasara bitişik köhnə gözətçi daxması idi.
Aşpazla birgə burada onun on səkkiz yaşlı qızı Mariya da yaşayırdı. Gözətçi daxmasının bütün avadanlığı çarpayıdan, ayaqları qırıq skamyalardan, yöndəmsiz masadan, üstü çatlarla örtülmüş saxsı qablardan və köhnə klavesindən ibarət idi.
Can üstə olan aşpaz qızına dedi:
- Mən heç vaxt keşişləri və rahibləri sevməmişəm. Günahlarımı yumaq üçün etiraf etməyə keşiş çağıra bilmərəm, amma ölümqabağı vicdanımı təmizləməliyəm.
- Bəs mən nə edim? - deyə Mariya təşvişlə soruşdu.
- Küçəyə çıx və ilk rast gəldiyin adamdan bizə gəlməyini xahiş elə.
Mariya bağın paslanmış qapısını zorla açıb qaranlıq küçəyə çıxdı. Bir hənirti eşitmək ümidi ilə xeyli gözlədi. Nəhayət, ona elə gəldi ki, hasarın dibi ilə kimsə zümzümə edə-edə yaxınlaşır. Mariya səs gələn tərəfə bir neçə addım atdı, yolla gələn adamla toqquşdu, diksinib qışqırdı. Adam dayandı və soruşdu:
- Burada kim var?
Mariya onun əlindən yapışıb titrək səslə atasının xahişini çatdırdı.
- Yaxşı, - deyə adam sakitcə dedi, - düzdür, mən keşiş deyiləm, amma bunun əhəmiyyəti yoxdur. Gedək.
Onlar evə daxil oldular. Şam işığında Mariya gətirdiyi adamı gözdən keçirdi. Bu, arıq, bəstəboy bir gənc idi. Sadə, amma zövqlə geyinmişdi. O, uşaq kimi başını silkələyərək pudralı parikini düzəltdi, kətili çarpayıya yaxınlaşdırıb oturdu, əyilərək qocanın üzünə baxdı və gümrah səslə:
- Danışın! - dedi. - Günahlarınızı etiraf edin. Bəlkə, son dəqiqələrinizi yüngülləşdirə, ürəyinizdəki yükü götürə bildim.
Qoca ağır nəfəs ala-ala sözə başladı:
- Çox illər əvvəl arvadım vərəm xəstəliyinə tutuldu. Həkim ona cürbəcür bahalı dərmanlar yazıb yaxşı yedirtməyi tapşırmışdı.