Cümə günü idi. Məktəbdə dərsin qurtarmağına az qalmışdı. Hamı evə getməyə tələsirdi. Zəng vurular-vurulmaz şagirdlər dəftər və kitablarını çantalarına qoyub sinifdən çıxmağa başladılar. Yalnız Əli tələsmirdi. Əksinə, yubanmağa çalışırdı. Buna görə zəng vurulduqdan sonra da yerindən qalxmır, ağır-ağır əşyalarını yığırdı. Əli bir tərəfdən gözucu müəlliminə baxır, bir tərəfdən də yoldaşlarının getməsini gözləyirdi.
- Fikir vermişəm, çox vaxt yeməyi olmur. Deyəsən, ailənin vəziyyəti yaxşı deyil. Ona kömək etmək istəyirəm. Amma o məndən pul almağı özünə sığışdırmaz. Siz isə bir bəhanə tapıb verə bilərsiniz.
Bunu deyib Əli cibindən qəpiklər çıxardı və müəllimin masasının üzərinə qoydu.
Müəllim Əlinin məqsədini başa düşdü, amma pula toxunmadı. O bilirdi ki, Əlinin də ailəsi zəngin deyil. Bu çalışqan, sevimli şagirdinin nə qədər böyük, xeyirxah ürəyi varmış! Allah bilir, anasının ona yemək üçün verdiyi puldan qənaət edib sinif yoldaşına yardım etmək istəyir. Hələ üstəlik, kömək etdiyinin bilinməsini də istəmir.
Müəllim:
- Qoy bir düşünək, götür-qoy edək, Əli, - dedi. - Bildiyimə görə, sizin də maddi vəziyyətiniz yaxşı deyil. Üstəlik, atan da xəstədir. Elə deyilmi?