- Mustafa, özünü ələ al. Yaxşı deyil müəllim bizə baxır. Bu, sadəcə, bir oyundur, ölüm-qalım mübarizəsi deyil ki!
Mustafa sinif yoldaşlarının sözlərinə əhəmiyyət vermirdi. O yalnız qalib gəlmək üçün oynayırdı. Qələbə əzmi onu bir an belə tərk etmirdi. Əlverişli şəraitdə qol vurmayanlara, vaxtında topu ötürməyənlərə qarşı amansız idi. Hər bir səhvə görə komanda yoldaşlarını kobud sözlərlə acılayırdı.
Zəng çalınanda şagirdlər dərindən nəfəs aldılar. Nəhayət, Mustafanın danlağından canları qurtarmışdı.
Paltardəyişmə otağında uşaqlar gözlərinin ucu ilə yorğun-yorğun Mustafaya baxırdılar. Səlim də pərt halda küncdə oturmuşdu. Bu oyunda o, Mustafanın komandasında qapıçı idi. Elə oyun başlar-başlamaz bir qol buraxdı. Buna görə Mustafa çox hirsləndi və hamının gözü qabağında onu acıladı. Səlim isə səsini çıxarmadı, kefi pozulsa da, oyuna davam etdi.
Onlar səkkizinci sinifdə oxuyurdular. Mustafa çox çalışqan, istedadlı, yaşıdları ilə müqayisədə cüssəli və qüvvətli idi. Hər işdə öndə olmağa can atırdı. Qrup işləri zamanı çox vaxt o, liderlik edirdi. Çox zaman da onun rəhbərlik etdiyi qrup qalib çıxırdı. Amma vay o gündən ki, uduza idilər.
Səlim Mustafa ilə bir parta arxasında otururdu. Sakittəbiətli, başıaşağı, başqalarından heç nə ilə fərqlənməyən uşaq idi. Sinifdəki bir çox başqa uşaqlar kimi, o da Mustafanın liderliyini sözsüz qəbul edir, hətta ona bir qədər pərəstiş də edirdi. Səlim bugünkü oyunda məğlubiyyətin əsas səbəbkarı sayılırdı. Ona görə də komanda yoldaşlarının, xüsusilə Mustafanın qarşısında özünü günahkar hiss edir, çox pərt görünürdü.
Həmin gün dərslər bitənə qədər Mustafa Səlimi dindirmədi. Məktəbdən çıxıb evə yollananda heç sağollaşmadı da.
Evə çatanda qapının zəngini basdı. Anası qapını açan kimi içəri keçib çantanı çiynindən atdı və dedi:
-Yaman yorulmuşam, ana. Yeməyə nə var?