Nəsr sahəsində də irəliləyiş müşahidə olunur. Kiçikhəcmli hekayələrlə yanaşı, povest və romanlar yaranır. Ə.Əbülhəsənin “Yoxuşlar”, S.Rəhimovun “Şamo”, M.Hüseynin “Daşqın”, “Tərlan”, Mir Cəlalın “Dirilən adam”, M.S.Ordubadinin “Dumanlı Təbriz” romanları işıq üzü görür.
Həmin dövrdə dramaturgiya həm mövzu, həm də ideya-bədii xüsusiyyətlərinə görə diqqəti cəlb edirdi. Böyük yaradıcılıq yolu keçmiş C.Məmmədquluzadə, Ə.Haqverdiyev, S.S.Axundov, H.Cavid, C.Cabbarlı kimi sənətkarların yaratdıqları oxucu və tamaşaçılar tərəfindən maraqla qarşılanır, qızğın müzakirə və mübahisə obyektinə çevrilirdi. O dövrün oxucuları və tamaşaçıları daha çox H.Cavidin və C.Cabbarlının yaradıcılıq axtarışlarını diqqətlə izləyir, hər bir yeni əsərlərini mühüm ədəbi hadisə kimi dəyərləndirirdi.
Sosialist realizmi dövrün yeganə yaradıcılıq metodu olub ədəbiyyata və incəsənətə ağır zərbə vururdu. İdeoloji amillər bədii yaradıcılığı çərçivəyə salır, sənətkarın ədəbi fəaliyyətini məhdudlaşdırırdı. Bu isə sənətdə vulqar sosiologizm hadisəsinin yaranmasına gətirib çıxarırdı. Bu məhdudiyyət istedadlı sənətkarları həyat həqiqətlərini dolğun, əhatəli əks etdirməyin üsul və vasitələrini tapmağa sövq edirdi.